Drie vragen aan… Bram Tankink!

1. Hoe is jouw voorliefde voor wielrennen ontstaan?
Sport is mij met de paplepel ingegoten. Vooral hardlopen was erg belangrijk bij ons thuis. Zelf heb ik ook een tijdje aan atletiek gedaan, alleen de hardloopschoenen brachten mij niet ver genoeg. Ik had de drive om dingen te ontdekken, daar had ik mijn fiets voor nodig want daarmee kwam ik veel verder. Ik was altijd op zoek naar avontuur, met de mountainbike is gebleken dat ik dit kon verwezenlijken.

Uiteindelijk ben ik op 14-jarige leeftijd samen met mijn broer en een vriend vanuit Zuid-Frankrijk op de fiets naar huis gestapt. Dingen ontdekken en fietsen in de bergen was een van mijn wensen, door van het vakantieadres naar huis te fietsen kon ik deze wens mooi in vervulling laten gaan. Tijdens deze tocht heeft de liefde voor de sport zich echt ontwikkeld. Eenmaal terug in Haaksbergen heb ik mij bij een mountainbikeclub aangesloten. Dat pakte al snel goed uit! Ik reed voorop en mij werd aangeraden om wedstrijden te gaan rijden. Op zoek naar avontuur en met liefde voor het ontdekken op de fiets ben ik als kind op mijn mountainbike gestapt.

Op latere leeftijd ben ik begonnen met wielrennen, als ondersteuning van het mountainbiken. Om wat van de wereld te kunnen zien, besloot ik een jaar lang pauze te nemen van mijn studie Hydrologie in Wageningen en ben ik gaan reizen door Australië en Nieuw-Zeeland. Eenmaal terug in Nederland besloot ik om mij op het wegwielrennen te focussen. Een diploma voor mijn studie heb ik (helaas) nooit gehaald, nadat ik een profcontract aangeboden kreeg ben ik letterlijk de professionele wielersport ingerold.

2. Wat is het grootste leermoment geweest in jouw sportcarrière? 
Om dit aan één moment te koppelen vind ik lastig, een leermoment is altijd een proces. Een van de grootste keerpunten in mijn leven was in 2003, ik woonde nog thuis sinds ik gestopt was met studeren. Mede omdat mijn vader plots overleed nadat ik in december 2000 prof werd. Ik vond dat ik er moest zijn voor mijn moeder en zwaar spastische zusje. Na een avond karten met vrienden zag ik een gemiste oproep van Wilfried Peters. Midden in de nacht belde ik hem terug, ik moest invallen in Tirreno Adritico. Dit gesprek was de ommekeer, ik heb mijn spullen gepakt en ben direct naar Brussel gereden om naar Italië te vliegen. Op dit moment wist ik dat er een knoop doorgehakt moest worden, ga ik wél of niet voor de sport? Ik besloot om er voor de volle 100% voor te gaan en ben toen voor naar België verhuisd om echt wielrenner te worden. Deze situatie zie ik echt als een leermoment, als ik destijds niet had teruggebeld of een andere keuze had gemaakt, was mijn carrière stomweg ten einde geweest.

“Ik hoef geen koersen meer te winnen, het gaat voor mij nu alleen nog maar om het plezier in het fietsen”

3. Wat is nu je doel voor de komende drie jaar?
Inmiddels heb ik hele andere doelen. Deze doelen staan niet helemaal los van het wielrennen. Door deze sport ben ik in aanraking gekomen met een duurzame wereld: de wereld van de energietransitie. Een van mijn doelen is dat ik, samen met een aantal andere oprichters, ben gestart met het ORE fonds. Het is een fonds dat investeert in off-grid solar en waterpompen in Nepal. Het loopt al wel, maar ik hoop dat dit de komende jaren nog verder groeit. Daarnaast ambieer ik een carrière als business developer bij Klimaatfonds Nederland, op dit moment help ik mee met het ontwikkelen van grootschalige zonne-energieprojecten. Er zijn een aantal projecten die op het punt staan van doorgang. Ik hoop dat deze projecten binnen drie jaar gerealiseerd zullen zijn en dat ik op deze manier mijn steentje heb bij kunnen dragen aan de energietransitie in Nederland.

Samen met mijn twee vrienden, Jos van den Emden en Bjorn van den Langenberg, organiseer ik de grenspalenklassiekers. Vorig jaar zou hier de eerste editie van plaatsvinden, maar door het coronavirus hebben we deze jammer genoeg moeten uitstellen. Dit jaar was het zover, de eerste editie! De grenspalenklassieker Xtreme is een tocht van grenspaal 1 op het drielandenpunt in Vaals naar grenspaal 369 aan de kust van Zeeland. Dit was een ongelooflijk groot succes, we zouden dit heel graag uit willen breiden naar een jaarlijks event naast de drie tochten in de drie grensprovincies.

Alsof dit nog niet genoeg doelen zijn, wil ik mij als projectleider bezig blijven houden met het Brimm project dat ik heb geïnitieerd vanuit de Brightlands Chemelot Campus. Dit project richt zich op innovatieve materialen en methodes voor renovaties in de woningbouw. Tot slot heb ik met 3 medeoprichters het platfrom Ridemeister opgericht dat zich richt op fietsgidsen wereldwijd. We zijn gestart met 18 ex-profs in de Benelux. Door de coronapandemie merkten we dat de fietsmarkt enorm is gegroeid en er behoefte is ontstaan aan persoonlijke begeleiding en kleinschalige evenementen. We hopen binnen een paar jaar een wereldwijd netwerk te hebben.

Wat betreft sport hoef ik mezelf niet meer te bewijzen. Wel fiets ik nog regelmatig, want dat vind ik hartstikke leuk. Ik hoef geen koersen meer te winnen, het gaat voor mij nu alleen nog maar om het plezier in het fietsen.

Advies van Bram Tankink
Een advies? Dat geef ik eigenlijk niet heel bewust. Mensen moeten zelf inzichten krijgen en conclusies halen uit mijn presentatie en/of clinic. Ik ga mensen niet vertellen wat ze wel of niet moeten doen. Maar als ik dan toch een klein tipje moet geven: zorg voor plezier en ontspanning in je dagelijkse werkzaamheden en bouw een team vanuit de basis. Begin onderaan in plaats van bovenaf. Dat zijn voor mij de belangrijkste factoren van succes in mijn leven en in de teams geweest waar ik deel vanuit heb mogen maken. Hoe kan je nou 18 jaar professional zijn zonder regelmatig een koers te winnen? Dat kan alleen omdat plezier voor mij altijd het belangrijkste is geweest. Hier draait het uiteindelijk allemaal om.