De Olympische droom van Lobke Berkhout begint al op achtjarige leeftijd. Opgroeiend in een watersportfamilie, lag de keuze voor die sport voor de hand. Door tegenvallende resultaten misten zij en Marcelien de Koning de Olympische Spelen van Athene2004, maar daarna ging het roer om. ‘Het gaat steeds over richting bepalen’, doelt Lobke niet alleen op de strijd met de natuurelementen zoals het water en de weersomstandigheden. Maar ook als individuele sporter, als team, in de koers, in je loopbaan, in je leven.

‘Na het missen van ‘Athene’ werden wij uit de kernploeg gezet. We hadden nog wel die droom, maar onze omgeving geloofde er niet in. Dán staat de ware topsporter op. Wij geloofden in onszelf: no matter what, linksom of rechtsom, we gáán er komen.’ In 2005 werden Berkhout en De Koning voor het eerst wereldkampioen in de 470 klasse. Door deze prestatie werden ze verkozen tot Sportploeg van het Jaar. In de twee daaropvolgende WK’s wisten Lobke en Marcelien hun titel te prolongeren. In 2008, tijdens de Olympische Spelen van Beijing, behaalde het team na een zeer spannende race een zilveren medaille.

Na die Spelen besloot het duo uit elkaar te gaan. Nieuwe doelen en uitdagingen werden gezocht. Op zoek naar nieuw succes spande Lobke samen met Lisa Westerhof. Dat resulteerde in twee wereldtitels (2009 en 2010). Daarmee ging Lobke de geschiedenisboeken in als de meest succesvolle zeilster van de wereld in de 470 klasse. Op de Olympische Spelen van London2012 veroverde het tweetal een bronzen medaille, waarna Lobke besloot haar imponerende topsportcarrière te beëindigen. ‘Ik was benieuwd naar het andere leven.’

Lobke werd moeder. ‘Op het moment dat mijn dochter vijf jaar was, moest ik weer richting bepalen. Wat ga ik met de rest van mijn leven doen? Wie ben ik? In die fase kwam een belletje van Afrodite Zegers, die mij vroeg in te stappen, om samen voor Tokyo2020 te gaan. Dat telefoontje vulde de drijfveer en motivatie in, die nog in de sporter in mij schuilde.’ Zes jaar na dato kwam zij terug op haar besluit en maakte haar comeback. ‘Bij de combinatie van het moederschap en de topsport, wilde ik álles goed doen, maar hoe hou je al die ballen hoog?’

In de zomer van 2021 waren alle pijlers gericht op een medaille, aangezien Berkhout en Zegers tijdens het voorjaar op het WK op koers lagen voor goud, maar na een bizarre ontknoping genoegen moesten nemen met zilver. De Spelen brachten vervolgens niet waar zó op was gehoopt. ‘Uiteindelijk is het zo’n kwetsbaar proces, als er ook maar een klein beetje angst je acties gaat bepalen, is het vervolgens op het hoogste niveau niet goed genoeg. Dan moet je als team heel sterk zijn om dat boven water te krijgen.’

‘Het was speciaal geweest om met een gouden medaille te eindigen, dan was het verhaal compleet. Maar misschien is dit wel realistischer van hoe een carrière, maar ook het leven kan gaan. Ik verliet Tokio met een teleurgesteld gevoel en je wilt als het ware iets meenemen waardoor je het een plek kan geven, er toch een waardevol gevoel aan over houdt. Dat is een langere puzzel dan dat je met goud huiswaarts gaat, maar wel leerzaam.’

‘Topsport brengt alles onder een vergrootglas. De échte toppers breken niet onder die mentale druk. Maar we zijn ook mensen, je kunt niet álle druk dragen. Samen toch weer op topniveau komen maar op het moment suprême het niet voor elkaar krijgen, ook dát is het universum: alles heeft een reden. Ik heb altijd mijn gevoel gevolgd en dat blijf ik doen. Daar komt altijd iets uit voort, daar geloof ik in. Belangrijk is om overzicht te houden, over jezelf en je emotie. Eigenaarschap nemen van wat je wil.’